Türkü

Sözcük olarak literatürde ilk kez XV. yüzyıla ait Ali Şir Nevai'nin, Mizânü’l- Evzan (Vezinlerin Terazisi) adlı eserinde geçtiği söylenir. Adı geçen kaynağa göre bir şarkı türüdür -ki ona "türkî" denmektedir.- Hikmet Dizdaroğlu, Anadolu’da ilk türkü örneğini XVI. yüzyıl halk şairi Öksüz Dede’nin verdiğini belirtir. Genellikle hece vezninin 7, 8 ve 11’li kalıplarıyla kıtalar halinde söylenir. Her kıta türkünün asıl sözlerinin bulunduğu genellikle dörtlük ile nakarattan meydana gelir. Nakarat genel olarak her dörtlüğün sonunda tekrarlanır. Nakarat kısmına bağlama veya kavuştak da denir. Türküleri sınıflandırmak hayli zor olmakla birlikte bazı kıstaslar dahilinde çeşitlendirmek mümkündür. bu bağlamda ezgilerine, konularına ve yapılarına göre sınıflandırılabilir. Diğer taraftan bir yörede yakılan türkü başka bir yöreye şekil, söyleniş biçimi ve sözleri değişerek geçebilir.